Deze week heb ik twee logees. Ze zijn nogal harig maar ze scheren zich niet. Dat hoef je niet als je hond bent. Tenzij het haar je ogen bedekt, dan is trimmen wèl handig. Anders kun je de boom niet meer vinden waar je zo graag tegenaan plast.
Honden moeten uiteraard uit. Daarom gingen we gisteren naar het park. Ditmaal nam ik de langere route. Het was heerlijk weer en ik wilde ondervinden of de langere route ging lukken met mijn rug en been. Ik was tot op heden niet verder het park ingegaan en ik was nieuwsgierig hoe het er daar uitzag.
De eerste sprak me aan omdat ik blijkbaar een zeer zonnig humeur uitstraalde. Ik was blij omdat ik aan een speciaal persoon dacht èn ik genoot van het buiten zijn. Het voelde prettig dat het een ander opviel en diegene er melding van maakte. Goede binnenkomer. Voor je het doorhebt, sta je zo tien minuten met een wildvreemde te kletsen.
Nadat ik mijn weg vervolgde, door een bocht liep met de hondjes die vrolijk met hun staart kwispelden, stond daar iemand anders midden op het pad. Een hond liggend ernaast. De pup had allang mijn hondjes gespot en lag rustig op ze te wachten. Hij had zin kennis te maken. Mijn hondjes waren daar zeker voor in. Het was een geslaagde ontmoeting.
Twee leuke korte gesprekken gevoerd in een uur tijd. In het zonnetje met een aangename temperatuur heb je geen haast. Dan kun je best even met iemand kletsen terwijl de honden onderling socialiseren.
Daarna wilde ik toch wel graag naar huis. Mijn been begon te slapen. Ik was voor mijn doen al best lang op pad. De laatste honderd meter moest ik niet alleen de hondjes in zo rap mogelijk tempo meeslepen. Zij hadden er namelijk nog geen genoeg van. Mijn been had dat wel. Het was moe en het sleepte een beetje bij het lopen. Op dat moment voelde ik me wat minder valide maar het was het waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten