Hoe werkt een kattenbak?

Die vraag zal mijn kat Daisy zichzelf gesteld hebben een paar maanden geleden. 

Sinds de verhuizing is één en ander veranderd voor mijn poezen meiden. In de vorige woning gebruikten de harige dametjes geen kattenbak. Met één sprong door het luikje in de deur en ze hadden een hele tuin als wc. In de nieuwe woning hebben we geen kattenluik en die komt er ook niet. 

Dat betekende dat ze een kattenbak in gebruik moesten gaan nemen. Daar begon voor Daisy het grootste vraagstuk in haar leven.

Het duurde even voor ze doorhad dat die rare bak met overkapping in de bijkeuken een katten toilet was. ’Nou, daar ga ik mooi niet op’, zag je haar denken. Met een omtrekkende beweging spurtte ze er langs om bij de etensbak te komen. Maar ja, als je eet, moet het er ook weer een keer uit. Dat deponeerde ze vervolgens wel ergens op de grond. Ik kwam tot de conclusie dat ze die kap op de bak maar niks vond. Dóódeng. Dan het ding er maar af en vaker verschonen tegen een penetrante geur.

Met die handreiking was Daisy bereid het te gaan proberen. Tenslotte ging Mimi, haar harige vriendin, er wél op. Al snel was duidelijk dat ze er niks van snapte. In plaats van met haar kop over de rand zat ze met haar kont over de rand. Lag de behoefte er alsnog naast. Hoe smerig ook, het was hilarisch om te zien.

Na die paar maanden zit er matige vooruitgang in Daisy haar begrip van de werking van een kattenbak. Het gaat nog steeds geregeld mis maar dat moet gezegd: de ongelukjes liggen wel altijd binnen twintig centimeter van de kattenbak. Het begraven van de smerigheid is ook iets waar ze erg wild mee omgaat. Dan is ze net als een hond die een gat aan het graven is. Het katten grit vliegt je om de oren in de bijkeuken. Elke dag sta ik een waterbak af te wassen waar een bodem nat katten grit in ligt.

Nee, Daisy is niet de aller slimste onder de katten maar dat maakt ze ruimschoots goed met lief en schattig doen.