Mijn eerste kennismaking met de, inmiddels zo favoriete, misdaadprogramma’s begon allemaal begin jaren ’90 met Unsolved Mysteries.
| Host: Robert Stack |
Naast Robert zijn de reconstructies van de gebeurtenissen bijzonder. Vaak met acteurs die een hele sterke gelijkenis vertonen met de daadwerkelijke personen. Hoe wisten ze die steeds op te duikelen? Ik had ergens gelezen dat ze (soms) de daadwerkelijke personen gebruikten. Of hier waarheid in schuilt, durf ik niet te zeggen. Het zou logischerwijs wel verklaren waarom de gelijkenis zo sterk was of ze waren simpelweg vindingrijk in het vinden van look-a-likes.
Met de manier waarop die reconstructies verliepen, had je bijna het idee dat je bij het moment was waarop het daadwerkelijk gebeurde. Als een onzichtbare getuige. Vooral bij een vermissing, ontvoering of moord brachten ze dat uitermate spannend. Als je een beetje gevoelig aangelegd bent, was het verstandig die zaken met bijbehorende scènes niet ‘s avonds laat of ‘s nachts op YouTube te kijken.
Ik bleek minder verstandig. Steeds weer keek ik in de latere uurtjes. Menig keer verwachtte ik daarom zo’n misdadiger in mijn huis als ik erna in het donker naar mijn bed sloop.
Stond hij niet stiekem achter die openstaande woonkamerdeur? Dan kon ik het niet laten even snel, in alerte staat, achter die deur te kijken of hij er niet stond. Ik ging liever zelf de confrontatie aan dan dat ik onverwachts vanachter aangevallen zou worden, als ik de trap opliep. Uiteraard gebeurde dat niet.
Stond hij me dan misschien op te wachten boven aan de trap, net om het hoekje van de deur van mijn slaapkamer? Het voelde op die trap alsof ik mijn eigen Unsolved Mysteries noodlot tegemoet liep. Als ik, natuurlijk zonder dat er wat gebeurde, in bed lag, vroeg ik me bezorgd af of ik alle ramen en deuren wel goed afgesloten had. Ik zou eens onaangenaam verrast worden in mijn slaap! Het was altijd weer enorm spannend. Een bij effect van het programma, waardoor het een extra dimensie kreeg.
Een andere aantrekkingskracht lag in het gegeven dat er lang niet altijd een eind aan zo’n misdaad zaak bekend was. Je hoopte in de laatste minuten de overbekende ‘update!’ uitroep te horen, met elke keer hetzelfde muziekje, zodat je wist hoe het verder gegaan was. Wie de moordenaar was. Waar het lichaam was gebleven. Waarschijnlijk kun je me betichten van een lichtelijke obsessie voor onopgeloste zaken, die je op een dag opgelost hoopt te zien. Die update! versie van Unsolved Mysteries is pas later gekomen en voor mij zeer welkom en bevredigend.
Unsolved Mysteries blijft mijn favoriete misdaadprogramma, met misdaden die echt gebeurd zijn. Misschien omdat het de eerste kennismaking en ‘verhouding’ met de liefde, in dit geval voor misdaadprogramma’s, was. Die eerste vergeet je sowieso niet, als het indruk maakte.
Sinds ik dan ook een programma heb geïnstalleerd waarmee je YouTube filmpjes kunt downloaden, haal ik af en toe diegene ‘binnen’ die destijds het meeste indruk op mij maakten. Mijn eigen Unsolved Mysteries favorieten verzameling.
Het segment wat het meeste indruk maakte, is de zaak 'Angela Hammond'.
Het allereerste segment wat ik me herinner is dat over ‘Kurt Sova‘.
Via de links kom je bij deel 1. De andere delen zijn eenvoudig daarna aan te klikken in de rechterkolom.
Link: Unsolved Mysteries
Bron foto: criticalcondition.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten