Gesprek bij de bushalte

Met kou kom ik liever niet dan wel buiten. Hoewel in de winter geboren ben ik meer een lente – en zomer type. Helaas kun je niet anders dan je toch buiten wagen. Bijvoorbeeld om naar de bibliotheek te gaan. Ik en dochter hadden (leen) boeken nodig. Zij voor school, ik voor mijn maatschappelijk vraagstuk werkstuk.

Nadat die missie geslaagd was, zaten we met een ijzige wind rond onze oren bij de bushalte. Naast twee kindjes met dezelfde gebreide muts op. De gekrulde haren staken er onderuit. Hun moeder was ondertussen mobiel aan het telefoneren met haar partner. Het gesprek aan onze kant konden we woordelijk volgen.

Bert, haar partner, kreeg een beetje de koude wind van voren, geheel in lijn met deze winter. Ondertussen bibberden de kindjes op de bank, giechelden wat, een liet de paraplu vallen, de ander zei ‘au!’ De eerste snauw van moeder, die daarvoor speciaal het gesprek onderbrak, volgde. Daarna ging de milde tirade tegen Bert weer heerlijk verder. Vermaak terwijl je op de bus wacht?

Bert probeerde blijkbaar zijn snor een beetje te drukken als vader. Het leek mij een gesprek tussen twee exen die ruziën om de tijd verdeling met de kinderen. Moeder vond duidelijk dat zij de meeste tijd met haar kinderen had en dat zij daarom nooit eens afspraken voor zichzelf kon maken. Ze kon niet bouwen op Berts woorden want Bert praatte zich er daarna weer onderuit omdat hij andere plannen had gemaakt. Bert had een aantal dagen eerder ‘het spijt me’, gezegd, ‘de rest van de week is voor jou’ om nu blijkbaar te ontkennen dat die zin ooit uitgesproken was. En zo ging het al de hele tijd met Bert.

Moeder was het duidelijk beu en wilde dat issue op dat moment bespreken terwijl minstens vijftien mensen mee konden genieten. De kindjes kregen gemiddeld elke dertig seconden een uitbrander voor hun ‘vervelende gedrag’. Bert maakte aan de andere kant van de lijn een opmerking daarover, want moeder gaf hem te verstaan dat ze toch echt steeds het gesprek moest onderbreken omdat de kinderen ruzie maakten. Ze moest er wat van zeggen zodat ze op zouden houden. Zíj maakten ruzie en moesten ophouden? Daar moesten ik en mijn dochter stiekem een beetje om grinniken.

In mijn opinie gedroegen die meisjes zich prima. Ik ben heel anders gewend toen mijn kinderen die leeftijd hadden. Hun moeder dacht daar echter anders over. Ze dreigde met straf voor haar brave kinderen terwijl ze zelf publiekelijk met haar partner in de clinch lag. Hoezo de balk in je eigen oog niet zien maar wel de niet bestaande splinter bij je kinderen?

Het laatste wat ik meekreeg was dat Bert zich vermoedelijk ook onder de boodschappen taak van die dag uit probeerde te wurmen. Ze waren dan, vermoed ik, toch geen exen. De rest kon ik niet meer mee volgen. Bijna helaas zou ik zeggen. De bus kwam eraan. Wat een lange koude zit bij de bushalte leek te worden bij aankomst, verliep door dit bijna vermakelijke incident vrij vlot.

Bron foto: loes heebink website