Het beeld van de vrouw

Een vrouw zonder make-up op straat is 'not done'. Haar gezicht moet geplamuurd zijn, zelfs als ze een snelle pitstop gaat maken bij de C1000. Ze moet een handtas bij zich hebben, natuurlijk in de kleur van haar kleding en schoenen. Twijfel rijst als ze in haar handtas niet haar halve make-up verzameling heeft zitten. Geen hoge hakken? Dat kan echt niet. Een vrouw is geen vrouw als ze niet minstens een verslaving voor pumps heeft en dan het liefst van Manolo Blahnik, Jimmy Choo of soortgelijk merk. Een sexy vrouw draagt geen dikke panty onder haar rok. De horror! Je bent toch niet van de zwarte kousen kerk? Een 'Turkie turkie, een broek met een jurkie' type is ook al niet geoorloofd. 'Trek die broek er toch onder uit. Dit is niet sexy'. De minirok mag best zo kort zijn dat als ze even bukt de kleur van haar onderbroek te zien is. Dat is pas een vrouw!

De media doet erg zijn best een schets neer te zetten van deze vrouw om de commercie te bevorderen. Dat is tot daar aan toe. Beïnvloedbare vrouwen met dezelfde ideeën als de media vallen me tegen. Die vrouwen weten schijnbaar niet meer wat ze van hun voorbij lopende soortgenoot, dat niet aan het media beeld voldoet, moeten denken. Dan bekruipt hen een eng gevoel. Je moet tenslotte jezelf zoveel mogelijk laten zien. Straks ben je oud en kijkt geen enkele vent je nog na!
Daar word ik erg opstandig en recalcitrant van en die eigenschappen waren me al niet vreemd.

Mocht zo'n vrouw me ooit zien lopen in de stad. Op mijn Scapino laarzen zonder hakken, met haar dat kan waaien, alle foutjes van moeder natuur zichtbaar omdat ik weer eens geen zin heb mijn kop vol te smeren. Dan hoop ik dat ze beseft dat ik al die opsmuk niet nodig heb om mij vrouw te voelen. Kan de vrouw die angstvallig wil vasthouden aan het geschetste beeld van de media dat ook zeggen? Zou zij, al was het maar af en toe, puur natuur door het leven durven gaan?

Bron: de afbeelding is van atelier wendelyn


(2007)