De lasercommando's

'Wij willen lasergamen'. En zo geschiedde. Als activiteit voor ons drieën in de vakantie. Na het bowlen en karten van de vorige keer was het nu de bedoeling dat we als een soort commando's in speeltijd op elkaar gingen jagen.

Op een druilerige middag, afgelopen week, reden we met de bus naar de stad. Het duurde even voor we de locatie gevonden hadden. Daarom waren we iets te laat maar dat maakte niks uit. Een andere groep was nog bezig. Dat konden we op een scherm volgen. Bij Target Lasergame hebben ze namelijk één lasergeweer met een cameraatje er in. Iemand met dat geweer is te volgen op het scherm. Natuurlijk wilden allebei mijn kinderen met dat geweer. Normaal levert dat steevast ruzie op. Niks aan de hand. Ze verdeelden het keurig over twee rondes, zonder zich af te vragen of hun moeder misschien ook wel dat geweer had gewild. 

Thuis had ik het idee gehad camouflage-kleding aan te trekken. 'Dan zien jullie mij lekker niet in het donker'. Uiteraard volgden de kinderen mijn voorbeeld en zo waren we uiteindelijk alledrie volledig in het zwart gekleed. Leuk bedacht doch volstrekt zinloos. Je krijgt namelijk een plastic vestje zonder mouwen aan waarop rode lichtjes zitten. Dan ben je te zien in het donker en op die lichtjes kunnen de anderen met hun lasergeweer richten. Als je geraakt bent, hoor je een geluid uit het apparaat op je vestje en ben je drie seconden 'uit de running'. Die tijd kun je gebruiken om dekking te zoeken.

Ronde een
Dekking zoeken? Dat was aan zoon niet besteed. Hij had zijn eigen regels, lees: geen regels. Hij schoot je ijskoud meteen weer 'neer' nadat je door hem was geraakt. 

Mijn kinderen waren beduidend beter dan ik. Ze konden veel harder rennen, inventiever besluipen en hadden een betere conditie. Een ronde duurt vijftien minuten maar halverwege had ik me al beneden ergens moeten verschuilen om op adem te komen. Na een minuut of twee vroegen de kinderen zich eens af waar ik was gebleven. Ik hoorde hen boven rondrennen op zoek naar mij terwijl ik stiekem, in mijn vuistje lachend, beneden verstopt zat. Vrij vlot kwamen ze op het idee dat ik beneden was en ik hoorde ze op de trap. Waarop ik via de andere trap weer naar boven glipte. Wie niet snel is, geen uithoudingsvermogen heeft, moet zich slim uit de voeten kunnen maken. Zij zochten beneden naar mij terwijl ik alweer boven in een 'hinderlaaghokje' één van hen stond op te wachten. De eerste die verscheen was zoon, die zich rot schrok en vol in het vestje geraakt werd. Het mooiste moment van ronde één.

De scores worden in een computer bijgehouden en na afloop kun je precies zien wie je hoe vaak hebt geraakt en wie jou en of je nog geraakt bent door mijnen in het spel. In ronde één had ik al die extraatjes wel weten te vermijden maar niet mijn kinderen. Ik was duidelijk laatste.

Ronde twee besloot ik het anders aan te pakken. Geen regels, alles was geoorloofd. Deze nieuwe methode leverde me volledige winst op. En uitputting. Een half uurtje rondrennen, zelfs met een pauze tussendoor, was iets teveel van het goede. Ik was compleet leeg en het zweet stond zichtbaar op mijn rug.

Daarom gingen we na afloop om op te laden lekker ergens eten. Heb nog nooit zo hongerig op mijn voedsel aangevallen. Al met al een geslaagd uitje.