Een jaar ouder

Voor de meeste mensen waarschijnlijk een feestdag: je verjaardag. Dat moet gevierd worden! De meeste mensen want vermoedelijk begint het nu te dagen. Ik ervaar het tegendraads. Waarom zou ik willen vieren dat ik ‘ouder’ word? Dat gebeurt al elke dag en dat vind ik geen feestje.

Twaalf maanden later zeg dan je officieel, in mijn geval voor dit jaar: 'Ik ben 36 jaar geworden.' Morgen dwingt mij dat te zeggen. Helaas, want ik wil helemaal niet oud(er) worden. Jong wil ik zijn! Of in elk geval jonger dan ik nu ben en nog jonger dan ik morgen zal zijn. Ongelukkigerwijze is dat een utopie.

En breek me de bek niet open over de cliché opmerkingen. Zoals: ‘Ik wilde dat ik jouw leeftijd nog had. Met 36 ben je nog hartstikke jong!’ Uiteraard zegt iemand die ouder is dan jij dat tegen je. Ik denk dan stiekem: Ja joh, natuurlijk, jonger dan jij maar jong? Nee! 
Uiteraard zeg ik dat niet hardop. Ik zal sociaal correct beamen wat de ander zegt want ook dat is tenslotte waar. Met 36 jaar bén je niet oud. Het is slechts een eigenhandig aangepraat gevoel.
Een andere eventuele opmerking: ‘Leuk toch, je verjaardag vieren, je krijgt allemaal cadeautjes!’ Ik heb nieuws. Mijn non materialistische karakter boeit dat niet.

Ik, persoonlijk, vind het nou eenmaal niet vieren-waardig dat ik wederom een dag dichter bij mijn toekomstige sterfdag ben. De aftakeling heeft opnieuw een jaar zijn werk gedaan en zet zich voort. Naast deze en andere, expres overdreven, morbide gedachten vind ik een verjaardag simpelweg een saaie verplichting. Ik doe het dit jaar niet. Morgen ben ik lekker níet jarig. Ik koop geen taart. Ik wil geen bezoek. Morgen hanteer ik een ‘no party policy!' 

Wat ik wel ga doen nu niemand welkom is en ik geen taart hoef aan te snijden? Puur waar ik zin in heb. Morgen ben ik zo vrij als een vogel en ik zie wel waar die vrijheid mij brengt.

(2010)