De allereerste handtekening

2007, een doordeweekse schooldag

We hebben ruzie. Ik en mijn zoon. Op een morgen, vlak voor hij naar school moet. Hij wil dat ik een briefje voor hem schrijf. Een excuus verzorgen waarom hij zijn huiswerk niet heeft gemaakt. Zodat ze hem er op school niet op aanspreken. Mijn chaotische zoon heeft voor de tweede keer op rij zijn huiswerk niet gemaakt. In zijn vergeetachtigheid laat hij zijn agenda vaak thuis liggen. Het gevolg is dat hij zijn huiswerk op een los papier schrijft. De sloddervos denkt niet meer aan dat papier maar komt het ditmaal een half uur voor vertrek tegen. Paniek! Hij eist dat ik zijn huid ga redden.

'Het is je eigen schuld.' Zeg ik. 'Daar schrijf ik geen briefje voor'. Meneer ontploft. Een hele lading minder fraaie eigenschappen dicht hij me toe. 'Je doet nooit wat voor me. Als ik hulp vraag, kan ik niet op je rekenen. Aan jou heb ik niks.' Daarbij schuwt hij niet mij een schuldgevoel aan te praten. 'Dan krijg ik op mijn donder! Meneer Mentor gaat tegen me schreeuwen'. Vervolgens komen de krokodillentranen en de hysterie.
Mijn zoon kan er wat van maar van ophouden weten, kan hij in zo'n bui niet. Wat ik kan, is volhouden aan mijn 'nee'. Wat ik bij voldoende opgebouwde irritatie niet kan, is me niet negatief uit laten dagen.

Verontwaardigd kom ik de keuken in. 'Nu heb je het voor elkaar!' Ik pak hem stevig bij zijn bovenarmen. Dat is een slechte zet. In meerdere opzichten. Hij gaat helemaal uit zijn dak, wil me het liefst slaan. Van brood maken komt niks meer en de school is al begonnen. Ik geef hem drie keer de kans brood te gaan smeren. Hij vertikt het. Hij neemt daarentegen de tijd tegen me te krijsen. Dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. 'Je gaat maar naar school zonder brood.' Ik dirigeer hem naar de voordeur en zet hem zonder pardon buiten. De voordeur valt achter hem in het slot. 

Hij blijft voor de deur staan. Koppig weigert hij naar school te vertrekken. Zijn fiets ligt als een stuk vuil op de grond. In zijn boosheid heeft hij deze  tegen de grond gegooid, net als zijn tas. Hij staat ervoor, met een woedende uitdrukking op zijn gezicht en de armen standvastig over elkaar geslagen. Ziezo, probeer me maar eens naar school te krijgen, straalt zijn hele houding uit. Tegen beter weten in negeer ik hem, in de hoop dat hij bakzeil haalt en vertrekt.
IJdele hoop. Hij belt om de paar minuten expres ellenlang aan. Af en toe roept hij 'je laat me verhongeren' door de brievenbus. Uiteindelijk gaat hij helemaal niet naar school die dag. Hij houdt het zo lang vol dat de tijd van mijn afspraak nadert en ik niet anders kan dan hem meenemen. Ondertussen is hij gekalmeerd. Ik beloof hem wel dat het laatste woord hierover nog niet gesproken is. 

Nu hangt er een A4 papier op zijn deur. De oude regels staan er op en een nieuwe, met stip op nummer een: Mama schrijft geen briefjes voor school als het mijn eigen schuld is. Uiteraard met een consequentie als hij weer een dergelijke scene trapt. Het is zelfs rechtsgeldig, hij heeft het moeten ondertekenen. Dat wilde hij wel maar dan ging hij eerst even een handtekening oefenen. Na een minuut of tien heeft hij zijn allereerste handtekening geplaatst. 
Een nieuwe mijlpaal. Helaas met voor beiden een lichtelijk bittere nasmaak in de mond. 
Een lichtpunt. We zijn weer de beste vriendjes. Ruzie maken, zelfs tussen twee dominante karakters, klaart de lucht.


Een relaas van een onvolmaakte moeder met een adhd/pddnos puberzoon