De drie musketiers

Zo'n titel doet denken aan De drie musketiers van Alexandre Dumas. 

In dit geval gaat het over mij en mijn kinderen. Een boekje open over onze drie eenheid want als het er op aan komt is het één voor allen en allen voor één. Een blog om voor eens en voor altijd aan de rest van de wereld duidelijk te maken hoe bij ons de stand van zaken is. Diverse mensen hebben door de jaren heen op verschillende manieren geprobeerd tegen mij of achter mijn rug om een soort van wig tussen mij en mijn kinderen te drijven. Als ze hier zouden lezen, kan ik ze vertellen dat dit niet is gelukt en dat het ook nooit zal lukken.

Ik en mijn kinderen hebben een band voor het leven. Een bloedband. En bloed kruipt waar het niet gaan kan. Voor sommige mensen houdt dat in dat ze uit elkaar groeien, conflicten krijgen die er in resulteren dat ze geen contact meer onderhouden. Zoiets als: van je familie moet je het níet hebben. Daar is bij ons geen sprake van. Het mag voor sommigen niet te snappen zijn hoe wij met elkaar omgaan. Dat doet er niet toe, hoor. Als wij er uiteindelijk maar mee uit de voeten kunnen. Ik heb nieuws voor 'sommigen': dat kunnen we.

Om een paar voorbeelden te geven van diverse mensen, 'sommigen', noem ik mijn eigen moeder die door de jaren heen nogal veel kritiek op ons heeft geuit. Toegegeven; ze heeft bijna overal kritiek op dus hoeveel waarde moet je dan hechten aan kritiek op dit onderwerp? Ik noem een pleegmoeder en -vader die een blauwe maandag mijn zoon over de vloer hebben gehad. Het was allemaal maar onzin dat mijn zoon ADHD/PDD-NOS had en daar destijds nog medicatie voor kreeg. Het lag aan mij. Ik was geen goede moeder. Dat is dan later weer tegen mijn moeder gezegd zodat ik het ook weer te horen kreeg. Dat was overbodig. Ik had het namelijk allang aan de kille houding gevoeld die paar keer dat ik mijn zoon daar ging bezoeken. Ze zagen me liever gaan dan komen. Ze wilden helemaal geen direct contact met mij. Het moest via Jeugdzorg lopen want ze hadden al veel ellende met ouders gehad. 

Ik noem een ex van heel wat jaren geleden die al beledigd was en het zich persoonlijk aantrok dat mijn zoon in het zwembad had gezegd dat zijn hele dag was verpest omdat ex en ik éven geen zin meer hadden zoon te vermaken. Gevolg: zure bakkes van ex en achteraf klachten over mijn zoon. Zo zijn er meer voorbeelden te geven maar het zal duidelijk zijn waar ik op doel.

Zijn wij dan zo'n apart, uniek, raar en vervelend gezin? Nee. Eigenlijk zijn we gangbaar. Eerlijk is eerlijk; mijn zoon heeft een bepaalde problematiek, ik heb zo mijn belemmeringen en mijn dochter pubert tegenwoordig aardig aan de weg. Zo lopen er echter nog duizenden families rond van hetzelfde kaliber als wij dat zijn. Ik hanteer een bepaalde aanpak. Een geheel eigen manier van opvoeden. Eentje waar ik jarenlang aan gedokterd heb. Eentje die altijd open blijft staan voor aanpassing, waar nodig. Tenslotte groei je mee met je opgroeiende kinderen. Eentje die blijkbaar best werkt voor ons want we hebben allemaal door de tijd heen groei vertoont. 

Daar zit geen einde aan. Een opvoeding betekent een leerweg. Voor mijn kinderen maar net zo goed voor mij. Op wat normale huiselijke conflicten na voelen wij ons simpelweg prettig hierbij. Wij gaan goed. Waarom denken anderen, mensen aan de zijlijn, buitenstaanders dan dat hun gras groener is dan ons gras?
Klinkklare onzin. In mijn ogen zijn dat mensen die niet willen begrijpen of accepteren hoe het bij en voor ons werkt. Mensen met een bepaalde visie op het leven en alles wat daarvan afwijkt, deugt niet. Mensen die zich alles persoonlijk aantrekken. Zelfs als het geen jota met hen te maken heeft. Mensen die het altijd beter denken te weten. Mensen die blijkbaar niet naar hun eigen gras willen kijken. Het is vast makkelijker ons gras af te kraken dan het eigen gras te verzorgen.

Wij zijn happy met hoe wij leven. Wij voelen ons vertrouwd met elkaar. Wij durven onszelf te zijn bij elkaar. Soms met een conflict, vaker met scherpe grapjes en altijd met de eigen gewoonten en gebruiken. Wij zijn gewaagd aan elkaar. Mijn kinderen komen bij mij als ze een probleem hebben. Ze weten dat ze dat kunnen doen zonder direct de wind van voren te krijgen of veroordeeld te worden. Ze mogen fouten maken. Ze krijgen van mij die vrijheid en in die vrijheid mogen ze na schooltijd doen wat ze zelf willen. Zolang ze naar school gaan, hun taken hier doen en doen wat ik zeg, maakt het mij niet uit als ze de rest van de tijd apatisch achter een beeldscherm willen zitten. Zo niet, sta ik op mijn strepen. Dat weten ze.

Daarom 'sommige mensen', laat ons gewoon lekker met rust. Als we advies of kritiek zouden willen, vragen we er wel om. Dat hebben we niet nodig want we redden ons prima zonder jullie.