Behangerslijm incident

In mijn speurtocht naar een nieuwe snorfiets pakten zoon en ik de trein richting oma, die met ons mee zou gaan. 

De bedoeling was er een paar leuke uurtjes van te maken inclusief een bezoek aan de tweewielerspecialist, waar mijn moeder (oma) een paar leuke aanbiedingen had gezien. Ik koos voor een Keeway snorscooter in de kleur champagne met van alles er op en eraan.

Na de lunch bij een vis – en patat zaak had oma zelf ook nog een paar klusjes af te handelen. Eentje ervan was bij een markthal waar ze behang, verf en behangerslijm verkochten. Twee meterslange rollen vinyl-behang en een ton behangerslijm waren de buit. Behang ging in de achterbak van de Peugeot. Daarna wilde ik de ton in de achterbak tillen. ‘Nee.’ zei mijn moeder ‘Dat past niet meer, zet maar op de achterbank’. Ik had de indruk dat het makkelijk had gekund want tijdens vakanties propt ze er het tienvoudige in. Toch zette ik, zonder commentaar te leveren, de ton braaf op de achterbank.

Zoon kroop achterin bij de ton. Nauwelijks vijf minuten waren gepasseerd of we hoorden op een alarmerende toon een ‘Mahaam..’ vanaf de achterbank. Ik en oma keken verschrikt achterom om te kijken wat er aan de hand was. Zoon was klaar om zelf behangen te worden, een gedeelte van de achterbank en vloer ook. Alles zat onder de lijm. Oma schoot direct in de stress. Ze maakte meteen rechtsomkeert naar de markthal. Waarschijnlijk in de, achteraf ijdele, hoop een nieuwe ton te krijgen en de boel zo snel mogelijk schoon.

Ze dirigeerde zoon uit de auto en zei ‘Trek je korte broek maar uit’. Zoon trok een verschrikt gezicht. ‘Midden op straat? Dan sta ik in mijn onderbroek!’ De toilet leek een betere optie. Hij strompelde er druipend van de lijm naartoe. De eigenaren van de winkel gingen aan de slag met het opscheppen van de lijm in de auto en het uitspoelen van de auto-mat. 

Oma was ondertussen bezig de korte broek van mijn zoon uit te spoelen in de wc. Ik stak een shagje op en hield al rokend de niet afgesloten auto in de gaten. We wilden natuurlijk niet ook nog eens beroofd worden.

Uiteindelijk was alles schoon, schoof zoon in een natte broek op de achterbank en verdween de ton, ditmaal in een vuilniszak, alsnog in de achterbak. Ineens paste dat kennelijk nog prima.

Het humeur van oma en zoon was begrijpelijkerwijs ietwat gedaald. Ik zei relativerend ‘Ach, hebben we weer wat te vertellen’.