Met kou kom ik liever niet dan wel buiten. Hoewel in de winter
geboren ben ik meer een lente – en zomer type. Helaas kun je niet
anders dan je toch buiten wagen. Bijvoorbeeld om naar de bibliotheek
te gaan. Ik en dochter hadden (leen) boeken nodig. Zij voor school,
ik voor mijn maatschappelijk vraagstuk werkstuk.
Nadat die missie
geslaagd was, zaten we met een ijzige wind rond onze oren bij de
bushalte. Naast twee kindjes met dezelfde gebreide muts op. De gekrulde haren staken er onderuit. Hun moeder was ondertussen mobiel
aan het telefoneren met haar partner. Het gesprek aan onze kant
konden we woordelijk volgen.
Bert, haar partner, kreeg een
beetje de koude wind van voren, geheel in lijn met deze winter.
Ondertussen bibberden de kindjes op de bank, giechelden wat, een liet
de paraplu vallen, de ander zei ‘au!’ De eerste snauw van moeder,
die daarvoor speciaal het gesprek onderbrak, volgde. Daarna ging de
milde tirade tegen Bert weer heerlijk verder. Vermaak terwijl je op
de bus wacht?
Bert
probeerde blijkbaar zijn snor een beetje te drukken als vader. Het
leek mij een gesprek tussen twee exen die ruziën om de tijd
verdeling met de kinderen. Moeder vond duidelijk dat zij de meeste
tijd met haar kinderen had en dat zij daarom nooit eens afspraken
voor zichzelf kon maken. Ze kon niet bouwen op Berts woorden want
Bert praatte zich er daarna weer onderuit omdat hij andere plannen
had gemaakt. Bert had een aantal dagen eerder ‘het spijt me’,
gezegd, ‘de rest van de week is voor jou’ om nu blijkbaar te
ontkennen dat die zin ooit uitgesproken was. En zo ging het al de
hele tijd met Bert.
Moeder
was het duidelijk beu en wilde dat issue op dat moment bespreken
terwijl minstens vijftien mensen mee konden genieten. De kindjes
kregen gemiddeld elke dertig seconden een uitbrander voor hun
‘vervelende gedrag’. Bert maakte aan de andere kant van de lijn
een opmerking daarover, want moeder gaf hem te verstaan dat ze toch
echt steeds het gesprek moest onderbreken omdat de kinderen ruzie
maakten. Ze moest er wat van zeggen zodat ze op zouden houden. Zíj maakten ruzie en moesten ophouden? Daar moesten ik en mijn dochter stiekem een beetje
om grinniken.
In
mijn opinie gedroegen die meisjes zich prima. Ik ben heel anders
gewend toen mijn kinderen die leeftijd hadden. Hun moeder dacht daar
echter anders over. Ze dreigde met straf voor haar brave kinderen
terwijl ze zelf publiekelijk met haar partner in de clinch lag. Hoezo
de balk in je eigen oog niet zien maar wel de niet bestaande splinter
bij je kinderen?
Het
laatste wat ik meekreeg was dat Bert zich vermoedelijk ook onder de
boodschappen taak van die dag uit probeerde te wurmen. Ze waren dan,
vermoed ik, toch geen exen. De rest kon ik niet meer mee volgen.
Bijna helaas zou ik zeggen. De bus kwam eraan. Wat een lange koude
zit bij de bushalte leek te worden bij aankomst, verliep door dit
bijna vermakelijke incident vrij vlot.
Bron foto: loes heebink website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten